çerez yazı #1

PİŞMANIM, SAÇMALADIM AMA NE DE GÜZELDİ

Saçma sapan, uyuz muyuz, abuk sabuk bir geceden sonra nihayet gün ışığı görmek için, elime geçen ilk kot pantolonu altıma geçirdim. dolaptan gözüme ilişen üçüncü kazağı giydikten sonra kendimi dışarıda buldum ve gökyüzüne doğru gözlerimi kısarak bir bakış attım. ne yazık ki beklentilerim suratıma kaypakça sırıtarak, havanın yağmuruna katlanmam gerektiğini tavsiye edercesine yerini "neyse"lere bıraktı. yürüdüm bir 2o dakika, sonra starbucksa gittim. beyin fonksiyonlarımın normale dönüşmesi için. açılmam lazımdı ve bu görevi en iyi kahve yapardı. girdim içeriye ve "nereler boş acaba?" bakışımdan sonra boş koltuğu kaptırmamak için biraz daha hızlandım kasaya doğru. aldım kahvemi ve oturacağım koltuğa doğru bakarken onu gördüm. o evet, kahveyi kifayetsizleştiren, kızları kıskançlık krizlerine sokacak kadar çekici ve endamlı o güzelliği gördüm. etrafta bulunan diğer kızlar gibi değildi. bilirsiniz canım, hani şu fabrikasyon prototipler; yapma sarı saçları, solaryum bağımlısı tenleri, kısacık boyları ve marka çantaları olan kızlardan bahsediyorum. yüzlerine, ilkokuldaki resim saatlerinde boyalarla allah ne verdiyse giriştiğimiz resim kağıdı muamelesi yapan o kızlardan olmaması, onu gözümde büyütmeme ve letafet tanrıçası gibi görmeme neden oldu. kendine has duruşu, cinsi latif dedirtecek yürüyüşü ve klişe olmayan t-shirtü ve eteğiyle işte oradaydı... starbucksta, oturduğum koltuğun çarprazında. en önemlisi ise yalnızdı, elinde kahvesi ve önünde oturduğumdan beri okuyarak sırıttığı dergisi.

zaman öyle böyle geçmiyordu, en son zamdan nasibini almış doğalgaz sayacı gibi hızlıydı sanki. bir şeyler yapmazsam, o oradan gidecek ve kötü gecemin sonunda bulduğum bu gün ışığım ebediyen sönecekti. hayır olamazdı, bir şeyler yapmalıydım. bir kaç dakika süren "gitsem mi gitmesem mi, ne kaybederim ki, bi daha nerde görcek oğlum" durumundan sonra nihayet gitmeye ve ona gülümseyerek sıcak bir merhaba demeye karar verdim. derken yerimden kalktım ve onun olduğu koltuğa doğru yöneldim. tam o anda kaderin kalçası başka yöne doğru kıvırdı kendisini ve olmasını istemediğim, olmaz sanıp planlar kurduğum hadise gerçekleşti amansızca. onun yanında artık başkası vardı. birden hayallerimin içine eden o dallama yüzünden hayalimde canlandırdığım saadet zinciri en önemli halkasını kaybetmişti. hemen kendimi toparlayıp bozuntuya vermeden "u" dönüşü yapıp, peçete almaya gitmiş gibi yaptım ve de son kez dönüp arkaya baktım. ve şok...! evet, şok üstüne şok yaşıyordum o gün ve 2. şok, "sen daha dur erhanım bende ne numaralar var!" dercesine kendini göstermişti. dakikalardır konuşmayan kız, çocuğa "aşkııım, çok geç kaldıın ağaca bağladım yaa... valla elmalar patır patır dökülcekti yaneıaa" dedi. o anda kaynamaya bile fırsat bulamadan bütün soğuk sular başımdan aşağı döküldü.

2. şoktan sonra ne diyeceğimi, ne düşüneceğimi bilemiyordum, şaşmıştım. ayrıca bu kadar su nereden dökülmüştü? ona da bir anlam verememiştim. bütün bildiğim doğrular meğer yanlış mıydı? bu kız, bu hakkında bunca güzel tahminlerde bulunduğum kız, halihazırda o nefret ettiğim gruba mı dahildi. aman allahım olamazdı. tahminlerim bu sabah beklentilerimin yaptığı yamuğu bana yapamazdı. ama ne yazık ki, olamazdı dediklerim oldu ve o ay parçasının da diğerlerinden pek bir farkı olmadığını anlamamla kahvemi bile almada kendimi dışarıya zor attım. nefes almakta güçlük çekiyordum. yoldan geçenler meraklı ve merhametli gözlerle bana bakıp daha sonra hiç bir şey yokmuş gibi kayıtsızca hayatlarına devam ettiler. kendimi çok yalnız hissettim ve eve gidip yatağıma uzandım. o kız hakkında kurduğum hayaller ve tahminler için tam 3 gün ağladım ve 2 gün hiçbir şey yemedim. 10 saat de uyudum.