SERZENİŞ
Kanımı kaynatıyorsun Fritz... Daha hızlı akıyor şimdi. Dolgun ve daha sıcak. Evrenin hissettirdiği akış gibi… Ve ona karışmak isteyecek kadar canlı…
Her şeyi yakacak, her şeyi yıkacak kadarım artık. Bir çoğunluğum. Bir miktarım. Bir niceliğim. Niteliğin niceliğe dönüşüyüm. Bütün sıfatlarımdan soyundum… Çıplağım.
Beni evrende yalnızlaştırıyorsun Fritz… Tanrısız ve tanımsız bir yalnızlık bu. Besleneceğim hiçbir kaynak, hiçbir ideal yok. Başın ve sonun tesellisi de belirsizlikte kayboldu gitti.
Güçsüzlüğümde gücü bulacağıma inandırdın beni. Hani nerede Fritz? Nerede aslanı konuşturan, çocuğu yarattıran ve zerdüştü yatıştıran güç? Söz vermiştin. Hani?
Karanlıkta kararsızım, kayıtsızım ve kayıbım. Belirlenmemiş bir kaderi kucaklayabilmem için en azından bir kanıt, bir kayık yahut bir kapı. Tüm istediğim bunlar.
Beni bu çağdan koparttın Fritz… Belki senin bile tahmin edemeyeceğin bir yere bıraktın. Şeytanca gülümsedin, di mi? Uslu, sakin, uyumlu bir insanı öldürmenin riskini aldığının farkında mıydın? Başıboşluğun belirsizliğe yolculuğu ürkütmedi mi seni de?
Eskimin yüklerini, ağırlıklarını bir süredir hissettiğim boşluğa bıraktım. Boşluğun derinliğinde görünmezler artık. Omuzlarım rahatladı, ellerim boş ve zihnim engellerinden bağışık… Tıpkı söylediğin gibi. Olmasını istediğim gibi. Ama bunca zamanın bir yere yönelmiş “kudreti”, taşıyacak ve yüklenecek bir şey olmadan o kadar taşkın ve o kadar yoğun ki… bu fazlalığı nasıl zapt edeceğim? Bir anlama yönelmesini nasıl bekleyeceğim?
Sabretmek kolay mı, Fritz?
Beklemek çok zor…
2 yorum:
bekledimizi sanırız çoğunlukla, ama hep bir hareket halindeyiz, ayaklarımızın altında ya toprak kaymakta, ya da biz kayarız boşlukta..
hareket halinde olmak bile tembelce ve soysuzca beklemekten yeğdir... toprak da kaysa, biz boşlukta da çırpınsak, bir eylem vardır nihayetinde. bu bir başlangıçtır belki...
değerli yorumun için sağol...
Yorum Gönder