ADIM ADIM
Üstüne bastıgım sarı yaprakların çıkarttıgı hışırtıların eşliğinde yürüyorum, yürümekten tek zevk aldığım parkta… git gide hızlanıyorum yürürken, içime çekiyorum ağaçların tesellisini oksijen kıvamında ve ilerliyorum… hızlanmak ve özgürmüş gibi koşmak istiyorum ve adımlarımı hızlandırıp yavaş yavaş koşmaya başlıyorum, parktaki insanlara umursamadan… koşuyorum sonunu bildiğim parkta, hızlıca ve bacaklarımdaki kaslar yanmaya başlayana kadar. Zihnimden geçen görüntüler, artık daha fazla işgal etmiyor beynimi, silikleşip kayboluyorlar daha hızlı koştukça. Hayal ediyorum sonunu bildiğim parkta, sanki sonunu bilmiyormuşum gibi ve koştukça rüzgarı arkamda hissetmek güven veriyor duygularıma, vicdanıma, her adımda omzumda yer edinmiş ağır yükleri atıyorum sanki… kalbimin zorlanması, ciğerlerimin kasılıp- genişlemesi sadece bedenime hükmedebilir artık, ruhum ya da uygun düşerse zihnim, gördüğü ışığı bırakmak istemiyor artık… ışık, daha çok ışık…
(resim: nazmiye dönmez)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder