lirik edebiyat # 2

KÖSNÜL SİYAH VE MASUM BEYAZ

sadece benim için de olsa varlığı, son nefesimin soğuk ve karanlık hayalini unutturuyor masumiyetin...

duvarında bir resim yalnız evimin ve resimde bir kadın. şarap kırmızısı elbisesi beyaz teni için yaratılmışçasına hüküm sürerken vücudunda, bütün asaletini ve hükmünü onun gerdanı için saklamış olan inciler göz alıcı bir şekilde parlamakta. kadının davetkar gülüşü, rüzgardan şikayetsizce dalgalanan siyah, kıvırcık saçları ve en kırmızısından dudakları eşsiz, tahrik edici. fakat resim işte yine de. ne kadar gerçek olabilir ki, boyaları, tuali ve çerçevesiyle. ne kadar tatmin edebilirki beni bu gece? bir anlık ateşle yansam da, şehvetli günahlara sürüklensem de hakiki ben değilim bunların hiç biri. özümde susamışken doğallığa ve gerçekliğe, bir gölgenin ateşinden medet ummak susuzluğumu arttırmaz mı daha çok?

Ve sen... senin kendi halindeliğin ve doğallığın, o kadar sahici, o kadar benzersiz ki. bahsetmeliyim herkese, anlatmalıyım her yerde ve dilimden dökülenlerle bir kez daha ısınmalı içim, yüzüme gelmeli tatlı bir gülüş ve korkularımdan arınıp, sorunlarımdan soyunup akışına bırakmalıyım kendimi hayatın sularına... seninle.